Saltar ao contido

Gran Premio do Brasil de 1990

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Competición deportivaGran Premio do Brasil de 1990
Nome oficialXIX Brazilian Grand Prix Editar o valor em Wikidata
TipoGran Premio de Brasil Editar o valor em Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor em Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1990 Editar o valor em Wikidata
Distancia do evento71 Editar o valor em Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónAutódromo José Carlos Pace (Cidade Dutra (pt) Traducir) 23°42′04″S 46°41′50″O / -23.701111111111, -46.697222222222Coordenadas: 23°42′04″S 46°41′50″O / -23.701111111111, -46.697222222222 Editar o valor em Wikidata
Lonxitude4,309 km Editar o valor em Wikidata
PaísBrasil Editar o valor em Wikidata
Data25 de marzo de 1990 Editar o valor em Wikidata
Competición
Primeiro postoAlain Prost Editar o valor em Wikidata
Pole positionAyrton Senna Editar o valor em Wikidata
Volta máis rápidaGerhard Berger Editar o valor em Wikidata

O Gran Premio do Brasil de 1990 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 25 de marzo de 1990 no circuíto de Interlagos de São Paulo. Foi a segunda carreira da tempada de 1990 e tamén foi o décimo noveno Gran Premio do Brasil e o noveno en Interlagos. O circuíto de São Paulo non albergaba o Gran Premio desde 1980 e o circuíto foi amplamente renovado e a lonxitude do circuíto reducida case á metade. A carreira disputouse sobre 71 voltas ao circuíto de catro quilómetros (fronte a 40 nas carreiras do circuíto orixinal), para unha carreira de 307 quilómetros.

A carreira foi gañada por sexta vez polo campión do mundo reinante Alain Prost pilotando un Ferrari 641. O triunfo ampliou a marca de Prost como máximo vencedor do Gran Premio do Brasil. A marxe de vitoria de Prost foi de 13 segundos sobre o piloto austríaco Gerhard Berger que pilotaba un McLaren MP4/5B. O compañeiro de equipo de Berger, Ayrton Senna, foi terceiro.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

Cualificación[editar | editar a fonte]

O circuíto reconstruído que era a sede da carreira por primeira vez desde 1980 alterouse drasticamente, a pista fora acurtada en 3´5 km e perdeu moitas curvas rápidas e a recta Retao, que permitía aos pilotos de Fórmula 1 usar o acelerador a fondo durante 20 segundos.

Na pre-cualificación, o equipo de Life Racing Engines viu ao seu coche estalar a 400 metros logo de saír dos boxes, Gary Brabham afirmou que os mecánicos estaban en folga e negáranse a poñer gasolina no coche.[Cómpre referencia]

O heroe local Ayrton Senna logrou a súa 43ª pole position na carreira e liderou desde o principio. Gianni Morbidelli cualificou por primeira vez na súa carreira na Fórmula Un.

Carreira[editar | editar a fonte]

Logo de cualificarse, o piloto de Williams Thierry Boutsen, 3º na grella, predixo que a Scuderia Ferrari na 3ª fila da grella serían os coches a bater, citando a súa transmisión semiautomática e o seu cambio semiautomático que permitían a Alain Prost e Nigel Mansell manter as súas mans no volante ao redor das curvas cheas de fochancas na parte posterior do circuíto.

Na primeira curva, Jean Alesi, Alessandro Nannini e Andrea de Cesaris engancháronse, eliminando a de Cesaris e obrigando ao piloto de Benetton a deterse para cambiar o morro. Na volta 8, Boutsen pasou a Berger para o segundo lugar, e Prost no Ferrari adiantou ao piloto de McLaren na volta 17. Mansell entrou nos boxes na volta 27 para poñer pneumáticos novos e tamén para inspeccionar unha barra estabilizadora rota, reincorporándose no noveno lugar.

A parada en boxes de Boutsen na volta 30 foi un desastre. Falláronlle os freos, e no pitlane, o Williams non puido parar e estrelouse contra un montón de pneumáticos que o equipo tiña apilados fora do garaxe. Isto requiriu un novo morro e cando reincorporouse, estaba na 11ª posición.

Prost presionaba, na volta 35 puxérase segundo a 10 segundos de Senna, e estaba agora por diante de Riccardo Patrese, Berger e Nelson Piquet. Cando Senna achegouse ao seu excompañeiro de equipo en Lotus, Satoru Nakajima, contactaron e o McLaren tivo que entrar en boxes a poñer un morro novo. Reincorporouse e loitou duramente, pero os reducidos niveis da carga aerodinámica fixeron o coche difícil conducir. Na volta 66, Patrese retirouse co refrixerador de aceite roto.

Prost obtivo o seu 40ª vitoria, e a súa primeira con Ferrari, por diante de Berger e un recuperado Senna. Mansell terminou nun excelente 4º, logo de conducir a través da pista cunha barra estabilizadora rota. Boutsen finalizou nun meritorio 5º posto e Piquet logrou o último punto fronte ao seu público en casa logo de pasar a Alesi, que sufría un severo desgaste dos pneumáticos logo de intentar correr sen parar cos seus Pirelli, na última volta.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Pre Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Tempo diferenza
1 29 Francia Éric Bernard Lola-Lamborghini 1:23.763
2 30 Aguri Suzuki Lola-Lamborghini 1:23.982 +0.219
3 14 Francia Olivier Grouillard Osella-Ford 1:23.987 +0.224
4 18 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford 1:24.015 +0.252
5 17 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford 1:24.265 +0.502
6 33 Roberto Moreno EuroBrun-Judd 1:25.763 +2.000
7 31 Bélxica Bertrand Gachot Coloni-Subaru 1:34.046 +10.283
8 34 Italia Claudio Langes EuroBrun-Judd 1:39.188 +15.425
9 39 Australia Gary Brabham Life

Cualificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 27 Ayrton Senna McLaren-Honda 1:17.769 1:17.277
2 28 Austria Gerhard Berger McLaren-Honda 1:17.888 1:18.504 +0.611
3 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 1:18.375 1:18.150 +0.873
4 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 1:18.465 1:18.288 +1.011
5 2 Nigel Mansell Ferrari 1:18.509 1:19.475 +1.232
6 1 Francia Alain Prost Ferrari 1:18.631 1:18.884 +1.354
7 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 1:19.230 1:18.923 +1.646
8 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 1:19.039 1:19.688 +1.762
9 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 1:19.125 1:19.964 +1.848
10 26 Francia Philippe Alliot Ligier-Ford 1:19.309 +2.032
11 29 Francia Éric Bernard Lola-Lamborghini 1:19.406 1:21.024 +2.129
12 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 1:19.425 1:20.126 +2.148
13 20 Nelson Piquet Benetton-Ford 1:19.629 1:20.317 +2.352
14 12 Martin Donnelly Lotus-Lamborghini 1:20.032 +2.755
15 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 1:20.055 1:20.317 +2.778
16 21 Italia Gianni Morbidelli Dallara-Ford 1:20.164 1:20.229 +2.887
17 24 Italia Paolo Barilla Minardi-Ford 1:20.282 1:21.121 +3.005
18 30 Aguri Suzuki Lola-Lamborghini 1:20.557 1:21.086 +3.280
19 3 Satoru Nakajima Tyrrell-Ford 1:20.568 1:21.086 +3.291
20 25 Italia Nicola Larini Ligier-Ford 1:20.650 1:20.794 +3.373
21 14 Francia Olivier Grouillard Osella-Ford 1:21.292 1:20.884 +3.607
22 7 Suíza Gregor Foitek Brabham-Judd 1:20.965 1:20.902 +3.625
23 9 Italia Michele Alboreto Arrows-Ford 1:20.920 1:21.002 +3.643
24 11 Derek Warwick Lotus-Lamborghini 1:21.244 1:20.998 +3.721
25 10 Italia Alex Caffi Arrows-Ford 1:21.065 1:22.057 +3.788
26 18 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford 1:22.426 1:21.087 +3.810
27 35 Stefan Johansson Onyx-Ford 1:21.241 1:22.184 +3.964
28 36 Finlandia JJ Lehto Onyx-Ford 1:21.323 1:21.417 +4.046
29 16 Italia Ivan Capelli Leyton House-Judd 1:21.383 1:21.422 +4.106
30 15 Maurício Gugelmin Leyton House-Judd 1:21.616 1:22.862 +4.339

Carreira[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 1 Francia Alain Prost Ferrari 71 1:37:21.258 6 9
2 28 Austria Gerhard Berger McLaren-Honda 71 +13.564 2 6
3 27 Ayrton Senna McLaren-Honda 71 +37.722 1 4
4 2 Nigel Mansell Ferrari 71 +47.266 5 3
5 5 Bélxica Thierry Boutsen Williams-Renault 70 +1 volta 3 2
6 20 Nelson Piquet Benetton-Ford 70 +1 volta 13 1
7 4 Francia Jean Alesi Tyrrell-Ford 70 +1 volta 7
8 3 Satoru Nakajima Tyrrell-Ford 70 +1 volta 19
9 23 Italia Pierluigi Martini Minardi-Ford 69 +2 voltas 8
10 19 Italia Alessandro Nannini Benetton-Ford 68 Picada 15
11 25 Italia Nicola Larini Ligier-Ford 68 +3 voltas 20
12 26 Francia Philippe Alliot Ligier-Ford 68 +3 voltas 10
13 6 Italia Riccardo Patrese Williams-Renault 65 Presión aceite 4
14 21 Italia Gianni Morbidelli Dallara-Ford 64 +7 voltas 16
Ret 10 Italia Alex Caffi Arrows-Ford 49 Embrague 25
Ret 12 Martin Donnelly Lotus-Lamborghini 43 Trompo 14
Ret 8 Italia Stefano Modena Brabham-Judd 39 Trompo 12
Ret 24 Italia Paolo Barilla Minardi-Ford 38 Motor 17
Ret 18 Francia Yannick Dalmas AGS-Ford 28 Suspensión 26
Ret 11 Derek Warwick Lotus-Lamborghini 25 Eléctrico 24
Ret 30 Aguri Suzuki Lola-Lamborghini 24 Suspensión 18
Ret 9 Italia Michele Alboreto Arrows-Ford 24 Suspensión 23
Ret 7 Suíza Gregor Foitek Brabham-Judd 14 Transmisión 22
Ret 29 Francia Éric Bernard Lola-Lamborghini 13 Caixa de cambio 11
Ret 14 Francia Olivier Grouillard Osella-Ford 8 Colisión 21
Ret 22 Italia Andrea de Cesaris Dallara-Ford 0 Colisión 9
NSC 35 Stefan Johansson Onyx-Ford
NSC 36 Finlandia JJ Lehto Onyx-Ford
NSC 16 Italia Ivan Capelli Leyton House-Judd
NSC 15 Maurício Gugelmin Leyton House-Judd
NSCP 17 Italia Gabriele Tarquini AGS-Ford
NSCP 33 Roberto Moreno EuroBrun-Judd
NSCP 31 Bélxica Bertrand Gachot Coloni-Subaru
NSCP 34 Italia Claudio Langes EuroBrun-Judd
NSCP 39 Australia Gary Brabham Life
Fonte:[1]

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1990
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1990
Carreira seguinte:
Gran Premio de San Marino de 1990
Carreira anterior:
Gran Premio do Brasil de 1989
Gran Premio do Brasil Carreira seguinte:
Gran Premio do Brasil de 1991

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "1990 Brazilian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de decembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]